positief zien

ptss

Woensdag was ik bij een rouw/verlies coach van/via mijn werk. 

Dat was heel heftig. 

Er kwam veel boven en ik heb veel gehuild 

Zijn advies was in naast sessies bij hem ook een verwijzing te vragen voor een psycholoog gespecialiseerd in PTSS.

Volgens hem zit er zoveel onbehandeld trauma, niet alleen van de afgelopen 10 jaar ( hartoperatie met alle complicaties, onveilige werksituaties en nu de scheiding) maar ook nog vanuit mijn jeugd, dat dat zeker helpend moet gaan zijn 

Is wel een drempel die ik over moet, sws al de verwijzing vragen. 

Maar ik ga moed verzamelen.

mijn draai vinden

Hoe heet nu gaat: 

Het gaat, als mensen er naar vragen spelen de emoties nog op, maar daarnaast gaat het wel redelijk. 

Woensdag ga ik via mijn werk naar een therapeut. 

Wel spelen er dingen door mijn hoofd. Robbert zegt dat moet je niet eens willen weten, maar toch. 

Vragen als:  Heb ik bijna 40 jaar in een leugen geleefd?

Heeft hij me moedwillig als dekmantel gebruikt?

Waren er al eerder mannen?

Heb ik signalen gemist?

Zijn onze kinderen wel uit liefde geboren? ( Van zijn kant dan, van mijn kant zeer zeker) 

Maar ja misschien moet ik mezelf niet toestaan zulke dingen te denken en me richten op de toekomst. 

Ik kan dit!

en weer een mooie

mooi

quote

en nu

Mijn emoties voelen nog alle kanten op. Van ontzettend boos naar diep gekwetst naar intens verdrietig naar strijdlustig. 

Kortom een soort rouwproces.

Ik hou me maar vast aan de uitspraak die ook al zegt men van wel, niet van Pipi Langkous schijnt te zijn: ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan!

toekomst in duigen of nieuw begin

Zonder in teveel details te treden.

Na 39 jaar samen waarvan bijna 38 jaar getrouwd is er een einde aan ons samenzijn gekomen.

Kort en goed: zijn gevoelens liggen elders, te laf om aan te geven dat hij wilde scheiden en mij net zo lang geprovoceerd tot ik knapte.

Heel veel verdriet en boosheid. Ook bij onze kinderen natuurlijk. Ook al zijn die volwassenen.

Voor nu is het praktische zaken regelen.

En dan verder. Toekomst in duigen of juist een nieuw begin.

1van mijn al jaren geleden gescheiden collegae zei: "misschien is dit wel het beste wat je kon overkomen"

Zo zie ik het nu niet, maar wie weet komt dat nog. 

Voor nu is het verdriet aan het zakken en voel ik me minder slecht dan ik verwacht had. De boosheid wordt echter alleen naar meer.

mooi