Eigenlijk heel goed.
Natuurlijk vliegt het me soms aan, en kan ik nog emotioneel worden als mensen er naar vragen. Maar ook dat wordt steeds beter.
Gisteren ben ik in mijn eentje gaan lunchen. En toen bedacht ik me dat ik in mijn huwelijkse leven ook heel veel alleen heb moeten doen. Medische afspraken,, oudergesprekken op de scholen van de kinderen. Zelfs de ochtend van mijn hartklep operatie vond hij het niet nodig naar het ziekenhuis te komen om mee te lopen richting operatie kamer.
En deels is dat natuurlijk door zijn werk, maar vooral ook doordat hij nooit de noodzaak zag ( of niet durfde) om diensten te ruilen of vrij ervoor te vragen.
Zelfs voor mijn afstuderen was hij de grote afwezige, zonder ook maar te proberen om te komen. En het ergste was dat het dan nooit aan hem lag, maar altijd aan iemand anders.
Zelfs zijn vreemdgaan lag niet aan hem, maar aan zijn strenge jeugd waarin hij niet kon zijn wie hij was. Dat die jeugd inmiddels al heel heel heel lang achter hem lag de en hij dus al heel lang zijn eigen keuzes kon maken, kwam waarschijnlijk niet eens in hem op.
Waarom ik het dan zolang heb laten doorgaan?
Schaamte, gemakzucht, gewenning, angst voor het onbekende, bang om alleen te zijn. Wie zal het zeggen.
Nu maar hopen dat de officiële dingen zo snel mogelijk geregeld zijn zodat ik echt verder kan.
