Na 39 jaar samen waarvan bijna 38 jaar getrouwd is er een einde aan ons samenzijn gekomen.
Kort en goed: zijn gevoelens liggen elders, te laf om aan te geven dat hij wilde scheiden en mij net zo lang geprovoceerd tot ik knapte.
Heel veel verdriet en boosheid. Ook bij onze kinderen natuurlijk. Ook al zijn die volwassenen.
Voor nu is het praktische zaken regelen.
En dan verder. Toekomst in duigen of juist een nieuw begin.
1van mijn al jaren geleden gescheiden collegae zei: "misschien is dit wel het beste wat je kon overkomen"
Zo zie ik het nu niet, maar wie weet komt dat nog.
Voor nu is het verdriet aan het zakken en voel ik me minder slecht dan ik verwacht had. De boosheid wordt echter alleen naar meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten